CONTACT | FACEBOOK | RADIO | ZOEKEN

DOM MARTIN

Artiest info

Website

Label: Savage Music /
Dom Martin Music

Dom “Martin” Savage groeide op in de ruige, maar door de gemeenschap gedreven straten van Belfast, de vaak gepijnigde hoofdstad van het zelfbesturend Noord-Ierland, dat niet zoals Engeland, Wales en Schotland op het eiland Groot-Brittannië ligt, maar op het noordoostelijk deel van het eiland Ierland. Samen maken ze deel uit van één staat: het Verenigd Koninkrijk. Noord-Ierland grenst aan de Republiek Ierland. Het Goede Vrijdagakkoord van 1998 stipuleert dat indien een meerderheid van de bevolking dat wil, Noord-Ierland deel kan worden van Ierland.

Hier had Dom Savage als tiener geen oren naar, want hij moest en zou als singer-songwriter, ondanks zijn problemen met alcohol en drugs, verder door het leven gaan. Zijn plan om als singer-songwriter Dom Martin, tijdens de zomers in Spanje wat geld te gaan verdienen, ging door de ziekte van zijn vader die hem dwong om in Noord-Ierland te blijven, niet door. Hij bezingt die tijd in de titelsong van zijn debuut album ‘Spain to Italy’ (2019), maar ook andere nummers verwijzen naar deze zware periode. Voor sommigen was hij toen al, ondanks nog relatief nieuw in de scène, al “de volgende rijzende ster in de wereldwijde rootsscène, het volgende Ierse exportproduct na Rory Gallagher (1948-1995)…”. Over de Ierse bluesgitarist Gallagher heeft hij –ik verwijs naar Dom’s reactie: “who is she?...”- een regelrechte eigen, wat cynische mening. Dat en méér kan je horen in het interview dat we met Dom voor zijn optreden deden.

Zijn verbazende, heel natuurlijk en vaak bijna klassiek klinkende ongedwongen -lees: ongeschoolde- vaardigheden op akoestische gitaar, gekoppeld aan een authentieke indrukwekkende “Belfast Blues”-stem, doet kenners denken aan (ik citeer) de in Glasgow geboren John Martyn (aka Iain David McGeachy, 1948-2009) tot Rory Gallagher, met knipogen naar velen daar tussenin. Dom heeft al meerdere prijzen gewonnen voor zijn akoestische werk met een Europese prijs in 2019, Britse prijzen in 2020/2021 en 2022 en is nu ingehuldigd in de UK Blues Hall of Fame. Mooi om ze te krijgen, zo vertelde hij, maar nog mooier is het publiek, waar alles in de muziek om draait.

Dom voltooide zijn eerste Europese Tour voordat hij terugkeerde naar Noord-Ierland via shows in Engeland, slechts één week voor de eerste Covid-lockdown. In december 2020, tijdens een lockdown-pauze, speelden de Dom Martins Savages (Dom met zijn band: Dave “The Duke” Thompson: bas & Laurence “The Law” McKeown: drums, percussie) een eenmalige show in het VK die werd opgenomen en in 2021 werd uitgebracht als ‘Live @ The Harlington’. Het album werd op de UK Blues Awards 2022 genomineerd voor "Blues Album of the Year".

In april 2022 bracht Dom zijn tweede studioalbum ‘A Savage Life’ (vertaald: wild, ruw, brutaal leven) uit. In mei 2022 werd Dom genomineerd tijdens de UK Blues Awards in maar liefst 5 categorieën. Dom Martin vertegenwoordigde dat jaar ook het VK op de IBC in Memphis in de categorie solo/duo. Hij verloor in de halve finale nipt van de uiteindelijke winnaar van de categorie.

SPAIN to ITALY (2019)

“When I was younger maybe 17/18 I had planned an escape from my life. I wanted to leave everything behind. In my head, I thought Europe, and a good starting point would be Spain. It’s hot there you see. I would find a guitar and just walk with Italy in my mind as some kind of finish line, busking along the way. I figured if I made £15 a day I could probably live on that.

Anyway, this is all before I found out just how sick my father was. He was always unwell but his lifetime of self-destruction had really caught up with him. He was about 41/42, and lived alone. Reclusive. To cut an extremely sad and long story short, I moved in with him and took care of him until the day he died 5 years later, at the age of 47. My best friend and I miss him. I wrote the song ‘Spain to Italy’ for him as an outlet but I never wanted to play it live. It wasn’t meant for that. There is a line in the song ‘For I have walked from Spain to Italy, and found no difference there’. That line says it all. You cannot escape your past, you cannot get out of your own head. You’re locked in a room no matter where you go. I will do the trip one day though, I feel like I owe it to my younger self.”

Zijn 2018-EP ‘Easy Way Out’ trok al snel de nodige aandacht van BBC 6 en BBC 2 Radio en Dom Martin trad op tijdens het International Rory Gallagher Festival in Ballyshannon. Een recensent schreef toen het volgende: “In 2019 zag ik hem tijdens het Rory Gallagher Blues festival en werd ik getriggerd door een man zo verstild zittend op het podium. Als een naderende storm, gaf dat het geheel iets magisch: zijn manier van gitaar spelen, die vingervlugheid en prachtige warme stem maakte mij fan van deze man…”. ‘Spain to Italy’, zijn solo debuut, dekt een belangrijk deel van Dom’s jeugd als 17/18-jarige af. Hij was zoals Nina Simone in 1970 zong, “Young, Gifted…)” en zou en moest als singer-songwriter de wereld zien, was er toen niet zijn zieke vader… “Hij (mijn vader) was ongeveer 41/42 en woonde alleen. Teruggetrokken. Om een extreem triest en lang verhaal kort te maken, ik trok bij hem in en zorgde voor hem tot de dag dat hij stierf, 5 jaar later, op 47-jarige leeftijd. Mijn beste vriend en ik missen hem. Ik schreef het titelnummer “Spain to Italy” voor hem als uitlaatklep, maar ik heb het nooit live willen spelen. Daar was het niet voor bedoeld. Er is één regel in het lied “Want ik ben van Spanje naar Italië gelopen en heb daar geen verschil gevonden”. Die regel zegt het allemaal. Je kunt niet ontsnappen aan je verleden, je kunt niet uit je eigen hoofd komen. Je zit opgesloten in een kamer, waar je ook heen gaat. Ik zal de reis op een dag wel doen, ik heb het gevoel dat ik het aan mijn jongere zelf te danken heb…”. Ook andere nummers verwijzen naar deze zware jaren uit zijn leven, zoals de openingstrack, “Easy Way Out”.

Naast geweldige akoestische nummers, laat Dom zich als uitstekende en getalenteerde gitarist van zijn “stevige” kant horen op o.a. “Dixie Black Hand”. Zijn veelzijdigheid komt aan bod op “Antrim Blues” waarbij hij zich begeleid op slide en resonator gitaar. Wat het allemaal nog mooier maakt, zijn de synthesizers op de achtergrond, die het gitaarspel letterlijk nog wat méér in de verf zet. Dit gebeurt op meerdere nummers, zoals in de mooie outro van “Mercy” of in het uitgelatene “Dealer”. Als je verder luistert naar nummers als “Hell for You”, “The Rain Came” of "Dog Eat Dog”, dan is stel je snel vast dat Dom Martin qua stem inderdaad erg kort aanleunt bij die van (de al genoemde) John Martyn. Beide mannen klinken haast identiek, soms hoog en lieflijk maar ook diep en venijnig.

Musicians: Dom Martin: guitar, vocs / Matt Hewer: drums / Phil Smyth: bass / Cormac O’Kane: keyboards / Richard Brown: guitar | Producer: Cormac O’Kane/Assistant Producer: Richard Brown

DOM MARTINS SAVAVAGES LIVE @ THE HARLINGTON (2021)

Dom Martin’s optreden op 13/12/2020 in The Harlington in Fleet (Hampshire) was op zich gezien de pandemie maatregels al bijzonder. Dat dit een optreden met band was, maakte het voor hen die Dom Martin ondertussen kenden en fan zijn, erg interessant om zo ook die kant van hem te kunnen ontdekken. Dave “The Duke” Thompson op bas en drummer/percussionist Laurence “The Law” McKeown waren er die avond bij om Dom’s setlist -met acht originele en vijf Rory Gallagher nummers- te helpen uitvoeren.

Zijn eigen nummers kan je in twee groepen verdelen: de elektrische en de akoestische nummers. Elektrisch is er de opener “Dixie Black Hand”, een originele blues/rocker waar je Gallagher al in proeft. Verder behoort “State Of Your Mind” ook tot de groep. Akoestisch zijn er “Hell for You” dat Dom fragiel opent op akoestische gitaar en dat hij laat openbloeien tot een dromerige slow blues, die daarna mooi overgaat in “Drink in Blue Colours”. In het laatste deel zijn “Antrim Blues”, “The Man from Nowhere”, “Mercy” en de krachtige akoestische rocker “Dealer” hier de andere akoestische nummers. “Hands Off” uit zijn ‘Blueprint’ album dat in 1973 verscheen en “Laundromat”, uit zijn titelloos debuut album uit 1971,klinken zoals Rory Gallagher klonk. Zowel “What’s Going On”)als het folky “Railway and Gun” zijn Taste-covers, die je kan vinden op hun ‘On the Boards’ album uit 1968. Taste was de band waarin Rory Gallagher voor het eerst opviel. “Morning Sun” is mijn favoriete nummer. Een ding is duidelijk: fans van Rory Gallagher kunnen absoluut niet om dit album van Dom Martins Savages heen!

Musicians: Dom Martin: guitar, vocs / Dave “The Duke” Thompson: bass / Laurence “The Law” McKeown: drums, percussion | Prodced by Cormak O’Kane

A SAVAGE LIVE (2022)

Op zijn tweede studio album, ‘A Savage Life’ klinkt Dom Martin op de tien originele songs die hij opnam, opnieuw erg autobiografisch. De opnames vonden plaats in de tweede helft van 2021, in Belfast en Dublin o.l.v. producers Chris O‘Brien & Graham Murphy, die voor opnames in “one-take” gingen. De Mastering van de opnames lag in de handen van Richard Dowling bij WAV Mastering te Limerick. Het album is, zoals het live album, ook een mix van akoestische en elektrische nummers.

“Dedicated to the memory of my generous and beautiful friend, “Flash” Gordon Maxwell. Rest easy brother and thank you for everything. Big Love, Dom xx…”

“’A Savage Life’ staat voor mijn leven, voor een overleden dierbare vriend (“Flash” Gorden Maxwell) en het is mijn blues, waar ik mee moet leven…” (Dom Martin). Wat snel opvalt is dat door de verschillende muziekstijlen, de nummers hier een eigen karakter krijgen, wat deels en als je ze apart beluistert, zeker lukt, maar wat het album in zijn geheel ergens “verstoort”. Zo is de opener “Unsatisfied” een slepende zware blues/rocker, zijn “Here Comes the River” en “Blues On the Bay” relaxte ballades en is “The Man from Nowhere” een folky rocker. “12 Gauge” is dan weer een furieuze uitstekende blues/rocker genre Taste, “Echoes”, “Drink In Blue Colours” en “Addict” al de volgende rustige maar zeer onderscheidenlijke nummers en “Maxwell Shuffle” een shuffle die méér feitelijk rockt. De afsluiter “The Parting Glass” is een traditional, bewerkt door Dom. Het is een oud schots lied (uit ongeveer 1760), dat vaak bij een wake wordt gespeeld en hier is opgedragen aan zijn overleden vriend. Ook zijn overleden ouders worden herdacht met het nummer. Dom Martin omschrijft het zelf als een “Celtic Mystical” nummer.

Musicians: Dom Martin: guitar, vocs / Dave Thompson: bass / Laurence McKeown: drums

“In any case, it seems certain that we will be hearing a lot more from this young Irishman, in the coming years. We’re certainly looking forward to meet Dom Martin again soon…”

Eric Schuurmans